|
Kim için yazdığın, ne için sevindiğin belli olmaz. Kendini rahatlatmak için mi, insanlar okusun; paye alayım diye mi? Egoistçe mi yazdın, toplumsal çıkarlar için mi, nedeni asla bilinmez...
Peki önemli olan bitirebilmek midir sadece? Dağları delip incecik akan bir su gibi süzüldü mü yazdıkların katılaşmış yüreklere yoksa Çin Seddi’nden daha zor aşılan duvarlar mı ördü araya bilinmez.
Belki de senin için hiç bir şeyin önemi yoktur yazmış olmanın dışında.Okunamadan yazılıp yazılıp yakılanların alevinde ısınmaktır seni mutlu eden... Düşünüp, düşüncelerini özgürce dışa vurduğun için, hiçbir kaygı duymadan hoyratça karaladığın için o sözcükler anlam taşımıyordur belki de senin nezdinde. Çoğu kez önemsemezsin oraya öylesine koyduğun bir üç noktanın okuyanı nerelere sürüklediğini... Bazen sadece laf olsun diye; hiç kimseyi, hiçbir olguyu düşünmeden; okunsa da olur okunmasa da, görevimi yapayım zihniyetiyle yazdığın sözcüklerin okuyucuya neler hissettirdiğini düşünmesin bile.
Sözcüklere hiçbir his katmadan, özenmeden seçerek; sözcük oyunlarıyla renklendirerek yazdınsa bir de... İnanmadan ama inanıyormuş görünerek... Yalan duygularla... Yazdım demek için... Boş vaadlerle dolu, sahte sözcüklerle... Duymadan, hissetmeden, laf olsun diye.
Bittiğinde herkes hayran olduysa yazdıklarına, senin nezdinde yazılanların sıradanlığını düşünmeksizin.. Ve sen biliyorsan o sözcüklerin belleklerde derin bir iz bırakıp yıllarca silinmeyeceğini; sahte duygular, boş vaadler, ümitsizlikler içerse de... Çoğu kez defalarca yazıp, çizip, karalayıp buruşturularak, içine bir damla his koymadan bitirip okuyucuya sunmuş olduğunu...
Gerçi biliyorum tümü yalancı sözcüklerin, tıpkı insanlar gibi. Ama yırtık sayfaların günahı ne peki yığılırken bir köşeye?
'Öylesine yazılmış yazılar, öylesine yaşanmış hayatları ' anlattığı sürece daha çok köşe yazısı yazan çıkar bu ülkede.
HATİCE KUZU
İSTANBUL
|
