UF OLDUM,ÜFLE DE GEÇSİN ANNE!
Hayat oyununa başlamıştım bir kere. İlk adımımı attım, attım imdekileri sendeleyerek. Her attığım yoluma döküldü. Koşarken hepsi battı ayaklarıma. Kanlar aktı gözlerimden. Tuzlu değildi tadı. Tatsız bir acıydı. Yaktı, yandım.
Ödülsüz bir hayır işine girdim. Hayırlar çevremi sararken ‘’ hayırdır ‘’ demekten kendimi alamıyordum. Her mutluluğumu doğurmaya hazır sorularımın cevaplarıydı, hayır. ‘’ Hayır, hayıırr! ‘’ Haykırıyordum boşluğa. Bu nasıl işti bilmiyorum ama işi bulmuştum anlaşılan…
İnandıklarım hançer olup saldırdılar. Günahsız şarkıları susturdular , günaha bürünmüş duyguları kucakladılar. Elini tuttuğum her umut, beni ittirip düşürdü karamsarlıklara. Karanlıktı şimdi dünyam. Gözümü karartıp Güneşi bekliyordum. Beklemekten yorulup, kapanmasın diye tutuyorum gözlerimi. Bak şimdi de beklemekten ellerim yoruluyor.
Kendimden ağır gerçeklerim var. Yüküm ağır, yolum uzun. Nasıl dayanırım, hangi geleceğe yaslanırım bilmiyorum. Gelecek gelecek mi gözlerim zamanın kapısında… Düşünüyorum, Düşündükçe, düşüyorum. Düştükçe kanıyorum. Uf oldum. Üfle de geçsin anne.
Gülşah ÇAMER
ANTALYA
